Dit kalenderjaar hebben we alweer acht zeehonden naar zee teruggebracht. Dat is altijd een bijzondere gebeurtenis voor de mensen die erbij aanwezig zijn. Naast de genodigden zijn dat vaak ook een paar toevallige passanten die net op het juiste moment op de juiste plek zijn. We plaatsen altijd een video van zo’n vrijlating op Facebook en dan krijgen we regelmatig dezelfde vragen. Die wil ik in dit weblog behandelen.

Is het niet zielig dat hij alleen is?

Meestal brengen we dieren in kleine groepjes terug naar zee, soms in hun eentje. Dat komt dan toevallig zo uit. Mensen denken al snel dat het zielig is als een zeehond zonder soortgenoten naar zee gaat. Aangezien zeehonden geen sociale dieren zijn, klopt dat niet. Ze vormen in de natuur geen vriendschapsbanden, ze gaan hun eigen weg. In zee en op de zandplaten komen ze heel veel soortgenoten tegen, handig bij de paring, maar verder trekken ze zich weinig van elkaar aan.

Waarom laten jullie hem zo ver van zee los?

Wij vervoeren de zeehonden in grote transportkisten naar de plek waar we ze los gaan laten. De kisten plaatsen we in het zand, meestal enkele tientallen meters van de waterlijn. We doen de kist open en wachten vervolgens af. De zeehond kan dan rustig uit de kist kruipen en zich oriënteren. Om de zee te bereiken, moet hij een stukje bobberen. Geregeld vragen mensen zich af of we ze niet beter vlakbij de waterkant kunnen loslaten. Dat doen we juist niet, omdat we de dieren zelf willen laten bepalen of en hoe snel ze te water gaan. Ze moeten weten dat het veilig is en waar ze zijn. Die afstand heeft dus een functie!

Kunnen jullie ze volgen?

Wij kunnen de voormalige opvangzeehonden niet volgen. Dankzij het flippermerk en een onderhuidse chip blijven ze wel herkenbaar, maar om ze te volgen moeten ze gezenderd worden. Dat is wel een aantal keer gebeurd door onderzoekers van Wageningen Marine Research en levert boeiende kaartjes op van de zwemroutes die ze afleggen.

Weten ze wel hoe ze vis moeten vangen?

Zeehonden jagen op instinct; ze leren het niet van hun moeder. Daarom maken wij ons nooit zorgen of het een dier wel gaat lukken om zelf vis te vangen. Eén keer gaf een zeehond zelfs een demonstratie van zijn kunnen bij zijn eerste duik in zee. Wij brachten hem naar zee, hij dook het water in en kwam boven met een vis in zijn bek!