Hij was de spreekbuis van de zeehond en het gezicht van Ecomare. In Nederland maar ook ver daarbuiten. Oud-medewerker en dierverzorger Henk Brugge overleed woensdag 31 december op 60-jarige leeftijd.

Natuurrecreatiecentrum

In 1975 begon Henk Brugge zijn loopbaan bij Ecomare. Hij kwam uit Purmerend, maar als NJN-er kwam Henk al veel op Texel. Hij wist veel over vogels en de natuur in het algemeen. Hij startte als tijdelijke kassahulp bij het – toen nog – Natuurrecreatiecentrum. Omdat hij een technische opleiding had kon hij al snel aan de slag bij de grote vernieuwing van de tentoonstelling. Het Natuurrecreatiecentrum was in die tijd een kleine organisatie waarin Gerrit de Haan de scepter zwaaide. Henk Brugge, Johan Reydon, Wiebe Sytsma en de helaas ook al jaren geleden overleden Peter Smit waren zijn ‘béste knechten’ zoals een Texelaar ze eens noemde. Nadat De Haan plotseling overleed in 1985 vormde dit viermanschap een jaar lang de plaatsvervangende directie. Henk voelde veel voor de organisatie en zette zich in de tijd van Jan Kuiper ook in als bestuurslid van de Stichting en lid van de Personeelsraad. Hij nam geen blad voor de mond en streed voor zijn idealen.

Dierverzorger en media-man

Maar vooral werd Henk na 1985 de spreekbuis van de zeehond, in Nederland en ver daarbuiten. Van mevrouw De Haan nam hij de verzorging van de zeehonden over. Ze moest het hem leren, want het verzorgen van de dieren had ze nog nooit uit handen gegeven. Ook de zeehonden moesten wennen. Als mevrouw De Haan er niet was aten ze in het begin helemaal niet. Maar al gauw was Henk de vertrouwde zeehondenverzorger in zijn rode jasje. Hij hield ervan het verhaal van de zeehonden te vertellen en deed dat op een goede en natuurlijke manier. Omdat er destijds weinig interesse uitging naar de zeehondenopvang op Texel zocht Henk tijdens de ziekte van De Haan contact met de pers. Journalisten gingen voor het eerst mee met zeehonden uitzetten. Er zouden tientallen persmensen, tv reporters en BN’ers volgen. En steeds deed Henk het verhaal van de zeehonden uit de doeken op een manier die enorm aansprak. Henk hield van de zeehonden en van de belangstelling; de camera’s hielden van Henk. Zo werd hij pleitbezorger voor de dieren, het milieu van de wadden en het gezicht van Ecomare.

Groei

Ecomare groeide. De Waterzaal werd ingericht en daarvoor reisde Henk samen met Jan Kuiper Europa door op zoek naar voorbeelden van goede zeeaquaria. Hij hield van grote bakken met opvallende zeedieren, die samen het verhaal van de Noord- en Waddenzee vertellen. Henk werd uiteindelijk hoofd dierverzorging: teamleider van een groep mensen die samen alle dieren verzorgden, 7 dagen in de week en vaak niet alleen van 9 tot 5. Zeker in de tijd waarin jonge zeehonden werden geboren en in de periode van de zeehondenziekte maakte Henk met zijn team heel wat overuren. Het maakte hem weinig uit: Henk hield van zijn werk en van de dieren. Henk werd lid van de Zeevogelgroep en reisde voor een conferentie naar Amerika. Hij werkte mee aan een lijvig draaiboek voor hulp na stookolierampen dat wereldwijd wordt gebruikt.

Sterke persoonlijkheid

Henk was moeilijk over het hoofd te zien. Zijn lengte speelde natuurlijk een rol, maar ook zijn persoonlijkheid. Hij vond het heerlijk zich overal in te mengen. Vooral het winkelassortiment had zijn aandacht. Door het werk van zijn vrouw, zwager en schoonzus had hij een goed oog voor kwaliteit en mooie producten. Naar zo’n kwaliteit streefde hij ook op Ecomare. Toen Henk na 33 jaar afscheid nam omdat hij meer manager van zijn vrouw, de illustratrice Monica Maas, en jutter wilde zijn, werd het ineens een stuk stiller op Ecomare. Hij liet een team collega’s achter aan wie hij zijn zeehonden met een gerust hart kon toevertrouwen. Daar had hij wel voor gezorgd. Af en toe kwam hij nog langs vanwege de Zeevogelwerkgroep waar hij voor bleef werken. En natuurlijk bezocht hij Ecomare als trotse opa met zijn kleinkinderen. Heel veel herinneringen aan Henk hebben de collega’s op Ecomare. Er wordt nog veel over hem gesproken, zijn ideeën leven nog steeds. We verliezen in hem een kleurrijke, gedreven en strijdbare oud-collega, met hart voor de natuur en hart voor de zeehonden.

We zullen hem missen.