We keken laatst wel raar op toen zeehond Rob opeens langs kwam bobberen over het terras. Het gebeurde tijdens de koffiepauze. Het eerste teken dat er iets ‘niet pluis’ was, kwam van de ringelrobben. Zij zwommen opgewonden heen en weer en strekten hun nek om iets te zien dat op het terras gebeurde. Dat bleek dus Rob te zijn!

Uit het bassin

Rob hoort thuis in het grote bassin van de gewone zeehonden. De zeehonden in dit bassin klimmen heel vaak op de kant als de bezoekers weg zijn en bobberen regelmatig over het buitenterrein. Soms doen ze dit ook tijdens openingstijden. Bezoekers vinden het altijd geweldig om te zien en het kan gelukkig geen kwaad. Zolang de mensen de dieren gewoon hun eigen weg laten kiezen, is er niks aan de hand.

Laag waterpeil

Op de ochtend dat Rob aan de wandel ging, waren we de filters aan het terugspoelen. Dat heeft als consequentie dat er minder water in het bassin staat. Mogelijk dacht Rob dat we het bassin aan het leegpompen waren. Daar houdt hij niet van, want dat betekent dat we ofwel gaan schrobben, ofwel een zeehond vangen vanwege een medisch probleem. Misschien dat hij daarom besloot uit het bassin te klimmen en op pad te gaan.

Bewaker

Als we het bassin echt leeg laten lopen, gaan we er altijd bij staan. We voorkomen dan dat de zeehonden op de kant klimmen. Want als het water weg is, kunnen ze niet meer terug. Is het waterpeil eenmaal laag genoeg, dan lukt het ze niet meer om eruit te komen. Verder is een leeg bassin voor de dieren natuurlijk geen probleem.

Opgewonden ringelrobben

De reactie van de ringelrobben vond ik ook ontzettend boeiend. Ze waren duidelijk heel erg opgewonden. Hun bassin heeft een glazen wand, waardoor ze alles wat er op het terras gebeurt heel goed kunnen zien. We hebben voor twee ruiten houten schotten geplaatst, om ze wat privacy te gunnen. Maar dat was met Rob op het terras helemaal niet handig voor ze! Toen Rob richting de duinen ging en uit hun zicht verdween, deden ze hun uiterste best om over het schot heen te kijken, hun nek uitstrekkend en watertrappelend om maar zo hoog mogelijk te komen.

Nog niet gewend

Rob vond het al vrij snel welletjes en bobberde terug naar zijn bassin. Langs de ringelrobben, die plonzend meezwommen tot ze niet meer verder konden. Toen klommen ze op de kant om over hun hekje te kijken hoe het verder zou aflopen. Ze vonden het echt een sensatie, hoewel je zou denken dat ze het buiten sluitingstijd wel vaker meemaken. Misschien komt het doordat ze nog maar een paar maanden bij Ecomare zijn, dat ze nog niet gewend zijn aan de uitstapjes van de gewone zeehonden.