Met enige regelmaat krijgen we een postduif in de opvang. Het is dan eigenlijk altijd een verzwakt en verdwaald exemplaar. Vaak is de vogel ver van huis en heeft hij niet meer de kracht om verder te vliegen. Laatst landde er eentje in mijn tuin. Dat was wel weer een geval apart!

Naar de eigenaar

Als wij een postduif binnenkrijgen, proberen we altijd de eigenaar te achterhalen. Dankzij de ringen en de postduivenverenigingen lukt dat meestal wel. Soms is een eigenaar zo aan de vogel gehecht – of is hij zoveel waard – dat hij er helemaal voor uit het buitenland komt rijden. Vaak proberen we zo’n dier mee te geven met iemand die de juiste kant op gaat, zodat hij nog maar een klein stukje hoeft te vliegen. Natuurlijk doen we dat sowieso pas als hij voldoende is aangesterkt.

Elitaire vogels

De duif die in mijn tuin terecht kwam, heb ik met wat graan op de tafel kunnen lokken en zo gevangen. Postduiven zijn trouwens de elitaire types onder de duiven. Waar een stadsduif zijn kostje overal en nergens bij elkaar scharrelt, eten postduiven alleen echt voer, zoals graan en brokjes. Ze zijn zo gewend om gevoerd te worden, dat ze niet weten hoe ze zichzelf moeten redden. Sommige eten zelfs alleen als het in een bakje wordt gepresenteerd!

Teruggevlogen

‘Mijn’ duif bleek uit België te komen. We dachten een slimme oplossing te hebben: de ouders van collega Rowanne gingen naar Brabant en namen hem mee. Daar is hij in de tuin losgelaten. Normaal gesproken is zo’n vogel zo sterk geprogrammeerd op zijn huis, dat herprogrammeren heel veel tijd kost. Maar blijkbaar was deze vogel een uitzondering op die regel, want een dag later zat hij weer bij mij in de tuin! Een mooi compliment misschien, maar niet bepaald de bedoeling.

Huisdier

Uiteindelijk is de duif helemaal naar het zuiden van België gebracht. Dat is dan weer het voordeel van de vakantieperiode: er waren verschillende collega’s die in België op vakantie gingen of er doorheen reden naar Frankrijk. Mijn collega Gabriëlle heeft de vogel vlakbij de Franse grens overgedragen aan de eigenaar. Eigenlijk moet je postduiven beschouwen én behandelen als huisdieren; ze hebben weinig ‘wilds’ meer en verwachten dat er voor ze gezorgd wordt. Dat hebben we dus ook bij deze postduif weer gedaan.