We hebben deze winter aardig wat jonge grijze zeehonden op het strand geobserveerd en gemarkeerd. Een klein aantal daarvan is uiteindelijk in de opvang terecht gekomen. Het zijn pups die in de zoogtijd het contact met hun moeder zijn verloren en al zelfstandige jonge dieren die in de problemen zijn geraakt. Twee ervan kregen enige bekendheid: Freek doordat hij plastic uitspuugde in zijn eerste dagen in de opvang en Bobby omdat wij haar ter adoptie aanboden. Toevallig hebben deze twee zeehonden het allebei niet gered. Helaas is dat de realiteit; niet elke zeehond die in de opvang komt, gaat gezond terug naar zee.

Opvangsucces

Het opvangsucces is bij grijze zeehonden meestal hoger dan bij gewone en bij jonge pups hoger dan bij wat oudere dieren. Beide verschillen hebben deels dezelfde reden. Als een zeehond van een paar maanden oud in de opvang belandt, is hij meestal gewond of ernstig ziek. De behandeling van deze dieren is moeilijker dan die van pups die enkel door pech, ruig weer of verstoring door mensen, hun moeder zijn kwijtgeraakt.

Vechtersmentaliteit

Als echte roofdieren hebben zeehonden een vechtersmentaliteit. Daarbij laten ze vaak pas heel laat zien hoe ziek ze eigenlijk zijn. Grijze zeehonden zijn over het algemeen wat flexibeler en passen zich makkelijker aan dan gewone zeehonden. Die flexibiliteit zorgt ervoor dat grijze zeehonden vaak sneller zelf eten en dus makkelijker door het opvangproces heen komen. Ons uitzetpercentage ligt bij deze soort rond de 75%.

Freek en Bobby

Toch lukt het ook bij jonge grijze zeehonden niet altijd ze succesvol te rehabiliteren. Freek en Bobby zijn er voorbeelden van. Beide dieren hadden iets onder de leden waar de medicatie niet tegen hielp. Omdat Freek vlak na binnenkomst stukjes plastic en hout had uitgebraakt, vroegen we ons af of dat iets met zijn dood te maken had. De dierenarts heeft hem na zijn overlijden onderzocht, maar kon geen definitief uitsluitsel geven over de doodsoorzaak. Er zat geen plastic meer in zijn maag, wel waren er afwijkingen te zien aan longen, hart en milt.

Volgens protocol

Voor wat betreft medicijngebruik volgen we vaste protocollen. Zeker in het najaar en de winter als er zieke en verzwakte dieren binnenkomen, wordt er regelmatig een zeehond ingeslapen. Zo voorkomen we dat het dier na een lange lijdensweg alsnog overlijdt. Ook dit is onderdeel van ons werk. Gelukkig zijn er ook voldoende verhalen te vertellen van dieren die het wel redden, en brengen we regelmatig herstelde zeehonden terug naar zee!