Annie, onze eerste grijze zeehondenpup van dit seizoen, ligt tevreden in de opvang. Ze eet goed en komt langzaam weer op krachten. Dat had ze wel nodig, want toen we haar ophaalden woog ze maar tien kilo. En dat, terwijl ze al afgespeend was. Een afgespeende grijze zeehondenpup hoort minstens 30 kilo te wegen!

Drukke plek

Annie had een druk strand uitgekozen om op te gaan liggen. Dat is enerzijds handig, want daardoor werd ze gevonden, maar anderzijds heel onhandig. Volgens het Zeehondenakkoord moeten we een pup op het strand namelijk eerst 24 uur observeren, voor we hem naar de opvang halen. Op een druk strand is dat eigenlijk geen doen.

Te dichtbij

De eerste keer dat ik bij de pup ging kijken, stonden er al allemaal mensen omheen. Toen ik haar wilde wegen, kwam er zelfs een loslopende hond aangewandeld! Ik kan mij goed voorstellen dat mensen de neiging hebben om naar zo’n dier toe te gaan; je hebt tenslotte niet elke dag de kans om een zeehond van dichtbij te zien. Voor het dier geeft het echter veel stress en als er een moeder in de buurt is, zal zij door de mensen worden afgeschrikt.

Observeren

Het Zeehondenakkoord voorziet in de volgende procedure: wij gaan naar de pup en beoordelen of hij gezond is. Als er reden is tot zorg, wegen we hem, leggen hem eventueel wat verder van de drukte en markeren hem met blauwe verf. De volgende 24 uur houden we de pup in de gaten. Na 24 uur wegen we hem opnieuw. Is hij afgevallen, dan nemen we hem mee. Voorwaarde voor een goede kans voor het dier is dan wel dat hij met rust wordt gelaten. Als richtlijn zeggen we, dat je op verrekijker-afstand moet blijven. En natuurlijk houd je je hond aan de lijn.

Vermoeiend

Annie heeft weinig rust gehad in de uren dat ze op het strand lag. Zelfs de politie kreeg het niet voor elkaar dat mensen afstand hielden. Annie was er duidelijk erg moe van geworden: ze viel als een blok in slaap zodra we haar in de opvang legden! Ook zonder al die reuring om haar heen hadden wij haar meegenomen, omdat ze dus zo extreem licht is. Maar het was voor haar wel veel prettiger geweest als ze niet zoveel aandacht had gekregen.

Binnen

We houden Annie de komende tijd nog binnen in de quarantaine. Ze moet eerst wat meer spek op haar botten krijgen, voor we haar naar buiten verplaatsen. Op het moment dat ik dit schrijf eet ze nog niet zelf, maar dat zal vast snel veranderen. We bouwen de hoeveelheid haring die ze krijgt langzaam op en zoeken de kleinste voor haar uit. Wel heel leuk hoor, zo’n ukkie in de verzorging!