‘Partir c’est mourir een peu’ – afscheid is een beetje sterven. Dit is een sentimentele tegeltjeswijsheid, waar toch wel een kern van waarheid inzit. Ik neem namelijk afscheid van Ecomare en na 34 jaar is dat best emotioneel. Maar verder neem ik zeker geen afscheid van de dingen waarvan ik houd! In dit weblog kijk ik graag terug op al die jaren bij Ecomare.

Arthur bij de wervels van een gestrande vinvis

Educatief werk

In 1990 zijn mijn collega Pierre Bonnet en ik tegelijk in dienst gekomen als educatief medewerkers. Allebei veldbioloog, allebei afgestudeerd in Leiden. In het voor- en najaar namen we schoolklassen mee op excursie, in de zomer groepen toeristen. Dat laatste was veel meer iets voor mij. Mensen die uit zichzelf meegaan op excursie zijn geïnteresseerd en gemotiveerd, iets wat je van een schoolgroep niet altijd kan zeggen. Het vissen met een kornet hebben wij geïntroduceerd. Ik kende het uit Leiden en van de NJN, maar op Texel hadden ze er nog nooit van gehoord.

Botten

Vanaf 1995 was ik de conservator van Ecomare. Ik merkte al snel dat er veel vragen over (fossiele) botten kwamen, een gebied waar ik nauwelijks iets van wist. Daarom ben ik mij erin gaan verdiepen. Ik kwam in contact met de Werkgroep Pleistocene Zoogdieren, wat een geweldig leuke groep mensen bleek te zijn. In de loop der jaren heb ik veel geleerd over botten en als ik er niet uitkom, kan ik in mijn netwerk terecht.

Onverwachte vondsten

Het leukste aan het werk bij Ecomare was het onverwachte. Bijzondere vondsten en gebeurtenissen die te maken hadden met Texel, de wadden of Noordzee, kwamen vanzelf op ons af. Of er nou een haringkoning, lederschildpad of walvis strandde, een dode vos op Texel langs de weg lag of een meertje knalroze kleurde, de pers hing meteen bij ons aan de telefoon. Ik kon steeds uitgebreid gebruik maken van het podium dat mij werd geboden, in de media en bij Ecomare, om mensen te laten zien hoe mooi en interessant de natuur is.

Interessante tijden

Een hoogtepunt was voor mij het aanbod van Adrie en Ineke Vonk om hun unieke collectie walvisbotten aan Ecomare over te dragen. Ik heb vele dierbare uren in hun schuur doorgebracht, samen met een vaste groep vrijwilligers, om alles te beschrijven en documenteren. Ik vertrek bij Ecomare, maar ik blijf mij zeker bezighouden met de natuur. We leven in interessante tijden, de klimaatverandering leidt tot allerlei onverwachte gebeurtenissen. Ik bezie het maar met nieuwsgierigheid. Er staan ons nog heel wat verrassingen te wachten!

Arthur bij het enige niet-bestaande dier in de collectie: de wadmol.