Niet alle zeehonden die in de opvang komen, kunnen we redden. Soms is een dier gewoon te ziek en moeten we concluderen dat euthanasie de beste oplossing is. Zo’n besluit nemen we niet lichtvaardig. Neem bijvoorbeeld Bo en Beebo, twee zeehonden die onlangs in de opvang kwamen. Dieren met een heel eigen verhaal, maar met een identiek einde. We hebben ze eerst de kans gegeven te herstellen, maar bij allebei was laten inslapen uiteindelijk toch de beste optie.

De overbeet van Beebo

Medicijn

De jonge grijze zeehond Beebo kwam op 18 januari in de opvang. Hij was mager en had een lelijke wond. Daarnaast bleek al snel dat hij blind was. Bovendien had hij een wat anders gevormd hoofd. Hij had een flinke overbeet, een wat kortere snuit dan normaal en zijn ogen puilden nogal uit. Zoals bij elk nieuwe zeehond in de opvang, kwam de dierenarts naar Beebo kijken. We hebben hem in overleg dexamethason gegeven. Dat is een corticosteroïd, met een ontstekingsremmende werking. Dit medicijn kan een dier een flinke oppepper geven. Het werkte wel, Beebo werd wat energieker. Maar op het moment dat het medicijn was uitgewerkt, zakte hij weer in.

Levensvatbaarheid

We hebben ‘het geval Beebo’ uitgebreid met elkaar besproken. Hij was nog heel jong en het was zeer de vraag hoe levensvatbaar de afwijkingen aan zijn schedel op den duur zouden zijn. Bovendien was hij dus blind, erg ziek en werd hij niet vanzelf beter. Redenen genoeg om te besluiten dat euthanasie het beste was. Dat is nooit leuk, maar bij Beebo misschien nog net ietsje moeilijker: hij zag er zo aandoenlijk uit met zijn overbeet!

Gezwel

Bo was een heel ander verhaal. Deze vrouwelijke grijze zeehond was al volwassen toen we haar opvingen. Ze was heel mager en had een lelijk gezwel in haar nek. Ze at wel, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Verder lag ze voornamelijk op het strandje of dobberde ze in het water, zwaar ademend en zich duidelijk ellendig voelend. Toen de bult niet bleek te krimpen, heeft de dierenarts hem opengesneden. Het was een cyste die helemaal was ingekapseld.

Helpen

Bo knapte niet op na de ingreep, ook niet met pijnstillers en ontstekingsremmers. Sterker nog, haar toestand verergerde. De cyste sloot zich al snel weer aan de buitenkant, waardoor hij niet leegliep. Ondertussen werd duidelijk dat eten heel erg pijn was gaan doen. Dat was het moment dat we besloten dat we beter afscheid van haar konden nemen. Gelukkig volgen de meeste zeehonden een heel ander, veel vrolijker, opvangtraject. Toch hebben we ook Beebo en Bo geholpen, alleen was het in hun geval een andere vorm van helpen.