Het is niet de eerste keer dat we een verstrikte zeehond van het strand halen, maar afgelopen maandag was wel een van de ergste gevallen die ik heb meegemaakt. De jonge, mannelijke grijze zeehond die we naar de opvang haalden, had wonden in zijn bek, uitgescheurde mondhoeken en een diepe wond in zijn nek. Heel akelig!

Met zijn drieën

De melding van een zeehond met een net kwam ’s ochtends vroeg binnen. Als er een jonge zeehond op het strand ligt, gaan we er normaal met z’n tweeën en soms zelfs alleen naartoe. Maar in dit geval wisten we niet hoe oud – en dus hoe sterk en zwaar – de zeehond was. Vandaar dat we er met zijn drieën op af gingen: Jasmijn, Rowanne en ik. Met alle spullen die je nodig kunt hebben om een zeehond te vangen en te vervoeren.

Meegenomen

We hadden geluk dat we de zeehond goed konden benaderen en vangen. Hij hoorde ons niet aankomen door de wind en keek toevallig de andere kant op. We hebben een zogenaamd hoepelnet over hem heen geplaatst en hem in een transportkist gezet. We zagen meteen al dat het ernstig was. Als een dier pas kort verstrikt is en geen wonden heeft, kun je het net eventueel ter plekke lossnijden en meteen vrijlaten. Dat kon in dit geval absoluut niet. Deze zeehond zou nog intensief behandeld moeten worden nadat hij van het net was bevrijd. Daarom hebben we hem met net en al meegenomen naar de opvang.

Nare wonden

De dierenarts kwam heel snel en samen hebben we het net losgemaakt. De zeehond moet er al een behoorlijke tijd mee hebben rondgezwommen, want om zijn nek zat het diep ingesneden in het vlees. Dat komt, doordat hij is gegroeid terwijl het net om zijn nek zat. Omdat het nylon niet meegeeft, komt het steeds strakker te zitten, tot de huid stuk gaat. Zijn uitgescheurde mondhoeken waren ook heel naar om te zien. Wat zal dat pijn hebben gedaan!

Zelf eten

Nadat het dier was bevrijd, zijn wonden verzorgd waren en hij injecties had gekregen van de dierenarts, wilde hij alleen nog maar slapen. Hij was uitgeput van alle stress en narigheid. Toen was het afwachten of hij zelf zou gaan eten. We waren dan ook heel blij toen hij ’s middags het water in dook en zijn eerste vis verorberde. Hij scheurde hem eerst in stukken. Zo maakte hij er hapklare brokken van; verstandig als je bek zeer doet! Op het moment dat ik dit schrijf is het nog spannend hoe zijn herstel gaat verlopen, maar we hebben goede hoop. We hebben hem trouwens Nylon genoemd…