“Ik heb er één!” riep Ecomare-medewerkster Sytske Dijksen, terwijl ze in het bos over de grond kroop. Tja, een beetje vreemd moet het er wel uit hebben gezien, maar hoe moet je anders op mierenjacht? Er was namelijk een nieuwe kolonie rode bosmieren nodig in het bezoekerscentrum van het Nationaal Park.

Zonnende mierenvolken

Een zonnige dag in maart is het meest geschikt om op mierenjacht te gaan. Dan zitten de mieren met z’n allen te zonnen bovenop hun nest.  Kees Groenewoud, Jeroen Nauta en Sytske Dijksen beschermden zich tegen de kriegelige beestjes met een waadbroek en lange rubberen handschoenen. Alles was aan de randen ingesmeerd met slaolie om te zorgen dat de mieren niet op plaatsen konden kruipen waar ze niet gewenst waren.

Leve de koningin

Mierennesten vinden was geen probleem, overal zaten mieren te zonnebaden. Maar met zomaar een paar duizend mieren in een bak scheppen, ben je er niet. Er moet een koningin bij, en liefst twee of drie. Zonder koningin is een mierenvolk ten dode opgeschreven. Alleen zij zorgt voor nageslacht. En daar zit nu juist het probleem. Want zodra mieren onraad ruiken verdwijnen de koninginnen direct diep in het nest. En krijg ze dan maar eens te pakken!

Sytske en Jeroen vangen mieren

Met blote handen

Sytske speurde in een nest onder een omgevallen boom en ontdekte uiteindelijk twee koninginnen. De mieren waren intussen door het dolle heen. Hun koninginnen werden bedreigd! Met z’n allen gingen ze de indringster te lijf. Ze kropen in haar haar,  zagen kans haar kleding te bereiken en spoten zoveel mierenzuur in het rond als ze konden.  Hoewel haar ogen prikten en ze het zuur zelfs kon proeven,  moesten die koninginnen  toch worden gevangen. Er zat niets anders op: het moest met blote handen. Tweemaal deed ze een voorzichtige greep in de woedende menigte mieren. En pakte de koninginnen tussen duim en wijsvinger.  Daarna was het eenvoudig. Weer met handschoenen aan schepten Jeroen, Sytske en Kees het mierenvolk in een grote bak, waarna het volk herenigd was.

Mooie baan

Sytske moest wel helemaal  ‘ontmierd’ worden, voor ze in de auto mocht stappen. En nog uren later rook ze naar azijn. Haar commentaar achteraf: ‘Wat heb ik toch een mooie baan bij Ecomare!’ De mieren verblijven nu nog even achter de schermen, zodat de dierverzorgers ze goed in de gaten kunnen houden. Als de mierenkolonie goed op gang is gekomen, verhuizen ze naar het  mierenverblijf in Ecomare.