Ze leefde voor de zeehonden. Annie de Haan-Langeveld was zeehondenredster van het eerste uur. Dinsdag 13 november is zij op 92-jarige leeftijd overleden. Voor Ecomare betekent dit het verlies van een bijzondere vrouw die aan de basis stond van de zeehondenopvang zoals we die nu kennen. Van de eerste zeehond die zij in 1952 verzorgde tot de professionele zeehondenopvang in Ecomare, zij heeft het allemaal meegemaakt.

Mevrouw De Haan had een bijzondere band met de zeehonden

Doorzetter

Mevrouw De Haan was de eerste in Europa die, samen met haar man Gerrit de Haan, een zeehondenopvang startte. Toen zij met de opvang begon werkte ze voor het Texels Museum, waarvan haar man Gerrit de Haan directeur was. Oud Ecomare-medewerker Wiebe Sijtsma herinnert zich die tijd nog goed. “Er was toen nog geen medische kennis over zeehonden bij dierenartsen en mevrouw De Haan heeft zich door heel wat tegenslagen moeten heen slaan. Maar ze gaf niet op, het was een enorme doorzetster. Zij was de drijvende kracht achter de zeehondenopvang.”

Meneer en mevrouw De Haan voeren een zeehond

Gehecht

Mevrouw De Haan kreeg een echte band met de dieren, die zij in de jaren ‘50, bij gebrek aan vers zeewater in het museum, regelmatig mee uit zwemmen nam. De zeehonden waren zo aan haar gehecht dat ze door niemand anders gevoerd wilden worden. Toen het echtpaar eens een paar dagen weg moest, weigerde haar lievelingszeehond Phoca dagenlang vis te eten. Mevrouw De Haan kwam daarom eerder terug en wilde nooit meer weg. Een van de dierverzorgers uit die tijd, Henk Brugge, vertelde dat hij de gele jas van mevrouw De Haan aantrok wanneer hij onverhoopt de zeehonden eens moest voeren. “Maar als ze mijn stem dan hoorden, dan wilden ze alsnog niets”.

De zeehonden wilden alleen door mevrouw De Haan gevoerd worden

Publiek

Tot haar 65ste jaar voerde mevrouw De Haan de zeehonden in de opvang daarom elke dag zelf. In die tijd groeiden de bezoekersaantallen bij Ecomare sterk. Ook bij het voeren mochten de bezoekers kijken. Zij richtte zich echter alleen op de zeehonden en had voor elk dier een lief woordje klaar. Voor de bezoekers was dit een bijzonder intiem moment om mee te maken. Zij werd in die tijd dan ook de zeehondenmoeder van Texel genoemd en verkozen tot Vrouw van het Jaar. Nadat zij in verband met haar gezondheid en het overlijden van haar man niet langer zelf voor de zeehonden kon zorgen, hebben de dierverzorgers een jonge grijze zeehond naar haar vernoemd. Dat is Annie, een van onze adoptiezeehonden.

Bescherming van de Waddenzee

Mevrouw De Haan bouwde in de dertig jaar dat ze zeehonden heeft opgevangen, veel ervaring en kennis op. Mede dankzij haar werden, in een tijd dat hier nog nauwelijks aandacht voor was, tienduizenden bezoekers per jaar geconfronteerd met de problematiek van de Waddenzee en stopte de zeehondenjacht. Zij en haar man hebben zo niet alleen de basis gelegd voor de opvang van zeehonden, maar ook voor de bescherming van de Waddenzee. We zijn verdrietig door haar overlijden, maar ook enorm trots dat zo’n bijzondere vrouw aan de basis heeft gestaan van Ecomare.